Er is niets persoonlijker 

aan materieel bezit dan 

een juweel.

Je hebt het gekregen of laten maken

met een bijzondere  betekenis.

Dat is mijn uitgangspunt.

 

Roëlle Tolen, 1976, is een jonge goudsmid en juweelontwerpster, die oprecht vanuit haar  hart haar bloeiende onderneming runt. Na een lange deels onzekere en deels bewogen weg heeft zij altijd haar intuïtie gevolgd en naar haar hart geluisterd. Dat is iets, wat zij ook uitdrukt in haar onderneming. Haar juwelen zijn meer dan zomaar een bezit, maar een essentiële uitdrukking voor de mens, die het gaat dragen en in dat licht ontwerpt zij haar juwelen voor haar klanten. In haar winkel komt dit bijzondere kruispunt van materie en het ‘intuïtieve’ samen. Het ongeziene’ maakt zij zichtbaar met haar ontwerpen. Een opmerkelijke juwelenzaak op het Vrijheidslaan 92 midden op een druk kruispunt in Amsterdam. Dit kan geen toeval zijn.

HOE BEN JIJ ER TOE GEKOMEN OM JUWELEN TE GAAN ONTWERPEN?

‘Ja, eigenlijk was het toeval. Hoewel ik niet zo in toeval geloof. In  eerste instantie wist ik niet zo zeer, wat ik wilde gaan doen. Ik had VWO afgerond en was mij in  eerste instantie aan het oriënteren. Wel wist ik dat ik iets creatiefs wilde gaan doen. Op de Rietveld Kunstacademie  heb ik ook een oriëntatiejaar gedaan, wat ik enerzijds heel leuk vond, maar anderzijds had ik daar ook mijn  vraagtekens bij. Ik ben toen ook verder gaan kijken en had allerlei ideeën, totdat een vriendin van mij, die edelsmid wilde worden, mij uitnodigde om mee te gaan kijken naar die opleiding. Eerst had ik daar ook behoorlijk mijn bedenkingen bij, het klonk voor mij best stoffig. Daar had ik gewoon een bepaald beeld over, maar toch wilde ik daar doorheen. Zodoende ben ik uiteindelijk met haar meegegaan en zag al die mooie kleine juweeltjes staan, die daar door leerlingen werden gepresenteerd. Ik was toen in één keer helemaal om en alles viel op dat moment op zijn plaats. Dit was het gewoon, wat ik wilde. Het was verfijnd, het was klein en je werkt met de allermooiste materialen. Ook is het zowel technisch als creatief. Je werkt met je handen en ook ben je wel degelijk een gedegen vak aan het leren. Ik heb mij toen ook direct ingeschreven op de Vakschool in Amsterdam.  En sindsdien, nu 23 jaar later, doe ik dit vak nog steeds.’

NADAT JE DIE OPLEIDING EDELSMID HAD AFGEROND, WAT GEBEURDE ER TOEN DAARNA?

‘Ik heb tijdens mijn opleiding al  veel juwelen in opdracht gemaakt, dus heel persoonlijk.  Soms kreeg ik al opdrachten voor gouden trouwringen, maar in je opleiding krijg je pas goud na het tweede jaar in handen.  Eerst werk je met koper, messing en alpaca.  En later pas met zilver, maar met goud werken, dat duurde wel even. En toch had ik in die tijd al heel complexe gouden trouwringen zelf ontworpen en gemaakt tijdens mijn studie. Dit duidt er al op dat ik het al in mijn vingers had. Blijkbaar ben ik gewoon die weg al opgestuurd. Ik werk sowieso heel erg vanuit mijn intuïtie en inspiratie. Als iets op mijn pad komt, dan doe ik dat.’

JA, DAT WAREN NOG LOSSE OPDRACHTEN, MAAR DAT IS NOG GEEN BEDRIJF?

‘Klopt, tijdens het einde van mijn studie ging ik stage lopen bij Wilbert Biemans, die een vrijwel soortgelijke zaak had als ik nu heb.   Voorin de winkel en achterin het atelier, waar hij zowel eigen werk als opdrachten voor mensen maakte.’

HOE LANG HEB JIJ DAAR STAGE GELOPEN?

‘Daar heb ik een jaar stage gelopen, maar ik deed toen ook al eigenlijk mijn eigen dingen. Ik hoefde bijna niets voor hém te doen. Hij gaf mij totale vrijheid en zo werd ik al heel snel geïntroduceerd om vrij te werken, om zelf dingen te bedenken. Ik voerde hier en daar opdrachten voor hem uit , maar ook voor mensen, die ikzelf binnen haalde. Zo ben ik al best heel jong begonnen aan het ondernemerschap, ik was toen 24 jaar, door al  heel snel zelf relaties met klanten te onderhouden, alle betalingen af te wikkelen, zelf mensen aantrekken, zelf dingen ontwerpen en maken, enz. Na dat jaar ging Wilbert Biemans voor een jaar weg uit zijn zaak en ik mocht toen in de winkel blijven en mijn eigen dingen gaan doen. Hij had destijds al zijn juwelen uit de zaak gehaald en voor ruim een jaar   was het even helemaal mijn zaak.’

Foto:  jetskeamijs.com

DAT WAS EEN MOOIE KANS VOOR JOU DUS, TOEN DE EIGENAAR VOOR EEN JAAR VERTROK?

Ja, dat was voor mij een sublieme kans te ervaren om een eigen zaak te hebben. Deze kans heb ik ook aangenomen en heb ook mijn eerste klanten echt zelf aangetrokken. Zo kwamen ook zijn klanten letterlijk de zaak binnenlopen en ook deze opdrachten mocht ik doen en werden van mij. Maar ik kreeg ook veel nieuwe klanten.’

HOE HEB JIJ DEZE KANS AANGEPAKT?

‘Mijn stage begon in 2000 en ik heb uiteindelijk twee en een half jaar bij hem gezeten. Heel 2002 heb ik daar  mijn eigen zaak mogen runnen. Ik heb toen zelfs  een nieuwe opening gehouden en had de zaak omgedoopt op het moment dat hij wegging. Wilbert Biemans was zelfs nog bij deze opening aanwezig en vond het helemaal leuk, dat ik mijn zaak zo feestelijk opende in zijn zaak. Dat was voor mij een superkans en daar heb ik ook enorm veel van geleerd. Nu zie ik ook  de stevige basis die hij als mentor gelegd heeft  voor wat ik nu nog doe. Natuurlijk doe ik het op mijn eigen manier, maar de opzet is dezelfde: een winkel met een eigen collectie en nieuw werk, waar mensen zo binnen kunnen stappen, en daarachter direct het atelier.'

KON JE  TOEN AL VAN DIE ZAAK LEVEN?

‘Tijdens de periode dat ik nog bij Biemans werkte, had ik ook bijbaantjes  om rond te komen. Na je studie stopt het geld en je moet wel ergens van leven. Pas in 2002 heb ik deels van mijn opdrachten en de winkel van Biemans kunnen leven, en daarnaast werkte ik erbij in de horeca.'

WAT GEBEURDE NA HET JAAR IN DE ZAAK VAN BIEMANS?

‘In januari 2003 ging Wilbert Biemans stoppen en moest ik echt serieus iets nieuws gaan starten. Ik heb mij gelijk in 2003 ook officieel ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ik wilde toen nog geen winkel beginnen, maar een atelier.’

Foto:  jetskeamijs.com

HOE ZAG JE DAT VOOR JE, OM GEEN WINKEL MAAR ALLEEN EEN ATELIER TE   BEGINNEN?

‘Ik ben toen een atelier op het oude WG-terrein begonnen. Dat was letterlijk vijf hoog in zo’n groot gebouw, waar letterlijk niemand je kan vinden. Ik deed dat samen met mijn vriendin,  Anemee Struijk, die ook goudsmid is. Wij werden compagnons. Dit hebben wij een jaar volgehouden. Omdat  wij op een locatie zaten, waar je niet zomaar spontaan binnen komt lopen, was het lastiger opdrachten te krijgen.  De inkomsten bleven daardoor te laag. Ik liep er toen ook tegenaan, dat ik letterlijk klanten  moest gaan aantrekken. Acquisitie plegen is niet mijn sterkste punt. Ik moest in deze tijd er ook nog steeds echt bijwerken, om aan voldoende inkomsten te komen.’

TOEN DEZE LOCATIE OP HET OUDE WG-TERREIN NIET WERKTE, HOE HEB JE DAT OPGELOST?

‘Ik hoorde op een gegeven moment, dat mijn oude Vakschool op de Postjesweg, waar ik vier jaar op gezeten had,  een kunstenaarscollectief was geworden. De school was opgeheven. Alles in mij zei: “dat als iemand recht op een atelier heeft, dan ben ik dat wel”. Ik weet niet meer hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar uiteindelijk met veel enthousiasme ook van hun kant kreeg ik daar in een gedeelde ruimte met een andere goudsmid Pierre, een plaats voor mijn atelier met  uitzicht op de binnenplaats. Hier heb ik bijna twee jaar gezeten. Dat was natuurlijk veel leuker, het was meer open, er waren meer kunstenaars, er lopen voortdurend mensen op de gang. Allerlei kunstenaars met verschillende disciplines. Ik kreeg een heel goed gevoel om in zo’n creatief hol te zitten, waar iedereen zijn ding deed. Dat was zo geweldig. Een hele verbetering dan vijf hoog achter met zijn tweetjes te zitten.’

HOE WERKTE DAT VOOR JOU IN DEZE NIEUWE LOCATIE?

‘Ik heb daar veel leuke contacten gemaakt, maar ook hier moest ik nog wel acquisitie plegen. Want ook hier liep niemand van de straat zomaar binnen. Dus ik had nog steeds bijbaantjes om  in mijn levensonderhoud te voorzien. Ik had altijd nog wel werk, maar het leverde niet genoeg op om van te leven of zelfs de huur van te betalen. Op een gegeven moment konden we daar als kunstenaars niet meer blijven op die locatie. Het pand werd opgeheven en zou een andere bestemming gaan krijgen. We moesten dus weg en zouden dan naar de overkant kunnen verhuizen. Dat was in eerste instantie niet echt wat ik wilde, de sfeer  zou dan weg zijn. In de tussentijd had ik tijdelijk, boven een juwelenzaak in de 9 straatjes, een atelier gehuurd want de Postjesweg dreigde te stoppen en ik hoopte wat nieuw werk uit de winkel onder mij te verkrijgen maar dat was het ook niet. ‘Het voorbeeld’ op Postjesweg bleef toch nog even bestaan en ik ging weer terug met een ervaring rijker.'

OOK UIT  DIT KUNSTENAARSBOLWERK  MOEST JE WEER VERTREKKEN, EN HOE VERDER? 

‘In begin 2005 stond dit pand op de Vrijheidslaan, waar ik nu in zit, te huur. Ik had opeens het plan, dat was eigenlijk altijd al  een droom van mij, om samen met mijn vader een bedrijf te beginnen. Ik kom zelf uit een antiekhandel-achtergrond. Mijn vader had 6 jaar in Frankrijk gewoond en die kwam terug. Wij zijn toen samen naar dit pand gaan kijken. Zo zouden wij dan deze zaak kunnen combineren, voorin de antiekzaak en achterin mijn atelier met mijn juwelen.   Dan had ik ook gelijk de aanloop, die ik voor mijn bedrijfje zo nodig had. We zouden dit dan samen aangaan. Zo gezegd, zo gedaan. In april 2005 hadden wij het huurcontract getekend. We kregen het pand helemaal opgeknapt opgeleverd. Daarna hebben mijn vader en ik het naar onze smaak verbouwd en opgewaardeerd. In oktober 2005 zijn we er ook daadwerkelijk ingetrokken. Het zag er supergezellig uit. Voorin de antiekzaak en achterin mijn atelier uit het zicht. De deur stond altijd open en mensen kwamen te pas en te onpas binnen stappen. Het was ongelooflijk gezellig bij ons, dat we meer een koffietent werden dan een winkel, waar iemand iets ging kopen. Voor mijn vader geen probleem, hij hoefde niet iets te maken, maar ik moest letterlijk mijn koopwaar maken. Wij zaten op dat moment met een tegenovergesteld probleem. Ik kwam op deze manier niet aan mijn werk toe.’

Foto:  jetskeamijs.com

DE SAMENWERKING MET JE VADER IN JULLIE NIEUW PAND WERD DUS EEN NIEUWE UITDAGING?

‘Ja, deze uitdaging hebben wij proberen op te lossen  door een belletje aan de deur te maken, zodat je hoort als er iemand binnenkomt  . Wij hebben de deur ook wel eens gewoon dicht gedaan, zodat de mensen wel móésten aanbellen. Ook hebben wij wel tegen mensen gezegd, dat het hier niet de bedoeling is te blijven zonder iets te kopen. . Dat was best lastig om je grenzen aan te geven. Dat was één van de grootste hindernissen om te plannen, hoe je mensen duidelijk moest maken, dat het een winkel is met wel degelijk ook werk aan het atelier. Bij een winkel mag je natuurlijk een uur blijven snuffelen, maar bij een atelier ga je niet zomaar aanbellen en mensen van hun werk houden.’

HOE IS DAT VERDER AFGELOPEN MET DE NIEUWE AFSPAKEN?

‘Er verstreek een jaar en op een gegeven moment leverde de winkel op deze manier niet veel op, hoewel het echt hartstikke leuk was. De realiteit was dat wij werkten om alle kosten te betalen. Ook stond onze voorpui net na onze opening bijna een jaar in de steigers omdat het pand werd opgeknapt, dit was funest voor onze zichtbaarheid als nieuwe zaak. Op een gegeven moment kreeg de voorpui van het hele gebouw een onderhoudsbeurt.  Toen begon het allemaal nog meer in te zakken en kwamen we tot de conclusie, dat we hier niet met zijn tweeën konden leven. Dat plan dat we hadden, werkte dus niet. Mijn vader begon zich ook te vervelen, want hij had niets om handen en ik had nog iets om handen met mijn werk in het atelier. Wij kregen uiteindelijk ook een soort van onenigheid en dat was het moment, dat ik ook meer ruimte voor mijn juwelen wilde. Uiteindelijk had niemand het echt door, dat ik goudsmid was, de antiekzaak had de boventoon met waar ook nog eens wat sieraden bij lagen. Dat begon mij te irriteren en werd het tijd om de boel te gaan opsplitsen. Ook moest ik, doordat wij niet voldoende verdienden, er keihard bijwerken. Ik had letterlijk nog een parttime baan erbij. Het werkte dus niet en het werd op een gegeven moment ook niet leuk meer. Dat was het moment, dat het anders moest.’

TOEN BLEEK UITEINDELIJK HET CONCEPT MET JE VADER NIET GOED TE WERKEN, WAT HEBBEN JULLIE DAARAAN GEDAAN?

Ergens in 2007 hebben we besloten, dat we om en om in de winkel zouden gaan staan. Uiteindelijk werd de verhouding, dat ik eigenlijk veel meer deed. Toen werd het tijd om te zeggen, dat we eigenlijk deze samenwerking moesten gaan stoppen. Of mijn vader ging door of ik. Eind 2007 waren we het erover eens, dat deze situatie moest veranderen. Begin 2008 zijn we begonnen een plan te bedenken, hoe we dat vorm zouden gaan geven. In  eerste instantie zouden we de hele winkel overdoen aan een eventuele gegadigde, maar er was zoveel geïnvesteerd in het pand, aan rolluiken, verf, nieuwe vloer, camerasysteem, enz., dat het ook wel heel zonde zou zijn om het zo weg te doen.  En hoe vind je een gegadigde, die ook nog zou willen gaan smeden? Er zijn toen zelfs nog een paar mensen langs geweest, maar het voelde allemaal zo raar.’ 

WAT MAAKTE OM DE WINKEL WEG TE DOEN ZO BEVREEMDEND?

‘Je hebt er alles  ingestopt, je ziel en zaligheid, wat je hebt en dan druip je toch een beetje af met een zaak die niet gelukt is. Het was een heel nare tijd, waarin ik uiteindelijk besloot dat mijn vader dan maar met de zaak verder moest gaan. Maar wat moest ik dan...? Maar dat voelde dan beter dan helemaal de zaak laten overnemen, dan hebben we het allebei al die jaren  voor niets gedaan.’

HOE BEN JE UIT DEZE KNELLENDE SITUATIE GEKOMEN?

‘Ik zat op een gegeven moment heel verdrietig alleen in de winkel en wist echt niet welke kant ik nu op moest gaan. We hadden hoge schulden opgebouwd en we beseften allebei, dat niemand zich voor zo’n hoog bedrag z  zou inkopen. De deal was natuurlijk om wel van die schuld af te komen. Maar om zó te stoppen, dat gaf een heel naar gevoel van een mislukte zaak en een enorme schuld. Mijn droom lag op dat moment in het water. . Maar ook besefte ik, dat ik niets meer te verliezen had en bedacht mij op die avond: ‘ik ga gewoon alleen door, slechter ervoor komen te staan dan nu kom ik niet’ Ik moest het een kans geven alleen, en het is een prachtige winkel, mooi ingericht, alles erop en eraan en we waren al 2,5 jaar open, ik kon het niet verkroppen om wat opgebouwd was zomaar achter te laten, dus ging ik alleen verder als juweelontwerpster/goudsmid.'

 

HOE HEB JE NA DEZE KEUZE JE NIEUWE VORM GEVONDEN?

‘Ik heb na deze keuze mijn vader gezegd: ‘Pa, stap jij er maar uit.’ Toen is hij wel zo liefdevol geweest om de helft van de schuld op zich te nemen. Ik ben toen al het antiek gaan uitverkopen en heb dat geld geïnvesteerd in het atelier, dat ik nu heb. Ik heb het buitenbord veranderd van naam en ben echt alleen voor mijn juwelen gegaan. Dat  was een enorme stap, echt een sprong in het diepe. De omzet was voorheen letterlijk de helft van het antiek en de helft van mijn nieuwe werk en reparaties. Het financiële plan zag er niet positief uit. Maar toch had ik dus al de helft van de omzet en sowieso zou ik uit het verkopen van het antiek geld binnen krijgen. Iedereen zei: dit is waanzin, een te onzekere sprong in het diepe maar alles in mij zei dat ik het moest doen. Dit is waar ik gelukkig van word en hier ligt mijn kracht. Zo gezegd, zo gedaan. In juli 2008 heb ik  alle antiek uitverkocht. Daarna letterlijk de deur van de winkel opengegooid.. Nadat alle antiek ook weg was, ben ik met die opbrengst de winkel gaan verbouwen. Dat heb ik samen met mijn moeder gedaan, echt alles wat in de winkel staat hebben we zelf gemaakt en geverfd. Zo werd deze zaak omgetoverd tot een echte juwelenzaak met achterin mijn ruime atelier. Het interieur van de winkel was toen zwart/wit en dit zag er heel stijlvol  uit, inmiddels is mijn interieur in 2016 nogmaals geheel veranderd tot wat het nu is. De zomer van 2008 heb ik een feestelijke opening gegeven, dat was een enorm feest met muziek, lichten en de deur stond open. Vanaf dat moment was het míjn zaak.’

UITEINDELIJK HAD JIJ EEN EIGEN NIEUWE ZAAK GEOPEND IN DAT PAND, HOE VERLIEP HET TOEN VERDER?

‘Vanaf dat moment was het magie, letterlijk vanaf het moment , dat ik hiervoor gekozen heb, is waar mijn kracht ligt. Dit is wat  ik voel, dit is wat ik doe. Hoewel niets mij zekerheid gaf, maar mijn gevoel zei in alles: ‘JA’! En daarna is de omzet direct uit mijn juwelen met een stijgende lijn gegaan. Zo zie ja maar, vertrouw op wat je hart en je intuïtie je zegt. Al zegt iedereen, dat je gek bent om deze investering te doen en jij er helemaal achter staat, doe het! Al heb je geen zekerheid, alleen de zekerheid is je eigen zekerheid en die van jouw skills. Daar moest ik dan op varen. Ik doe deze zaak alleen, ik heb nu voor het eerst een stagiere sinds een jaar: Dunja.'

KON JE ER WEL AL GELIJK VAN LEVEN?

‘Ik moest al mijn bijbaantjes stopzetten, om hier fulltime aanwezig te zijn. De eerste hindernis was dan ook, waar ik dan van moest leven. Zo werd ik gedwongen, letterlijk, alles uit deze zaak te halen om te overleven. Ik deed eerst ook veel reparaties omdat ik het geld nodig had en kon het mij toen niet veroorloven om mij alleen met nieuw werk bezig te houden waar mijn hart ligt, wel heb ik daar ook veel doorzettingsvermogen, snelheid en flexibiliteit van geleerd en het niet te trots zijn, maar zorgen dat je doet wat moet om je zaak op te bouwen en te laten voortbestaan. Ik had nooit in één keer deze zaak zo kunnen opzetten, dat heeft dus zo moeten groeien. Ik leef nu van opdrachten en van de winkelverkoop van mijn  zelf ontworpen collectie die in mijn winkel tentoongesteld is.'

 

NU LOOPT JE ZAAK DUS HEEL ERG GOED, HOE BEN JE AAN JE KLANTEN GEKOMEN?

‘Letterlijk doordat mensen hier langsliepen en zo binnen kwamen of via mijzelf en ook wel via mijn netwerk. Zo maak ik voor mensen van hun oude gouden juwelen nieuwe juwelen, dat is zeer aantrekkelijk. Alles wat iemand niet meer draagt, smelt ik om. Dat doe ik wel alleen met goud, zilver is dat niet waard. Zo kwamen eigenlijk gewoon de opdrachten binnen. Ik heb ook een eigen website en heb ook wel reclame gemaakt in plaatselijke blaadjes. Maar sta je in bladen, dan moet je dat ook heel erg bijhouden. Zoals in Cosmo, Elle, Linda, etc. dan sta je wel in hun systeem, maar dan moet je ook elke maand foto’s opsturen en wat van je laten horen. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb mijn handen vol aan de winkel en opdrachten. Ook sta ik op juwelenbeurzen. Zo is acquisitie heel lang een ondergeschoven kindje geweest. Dat was best wel frustrerend, omdat iedereen riep dat je zichtbaar moet zijn. Maar als je alles zelf moet doen, kom je daar gewoon  niet aan toe. Er komt zoveel bij kijken bij een eenmanszaak, de administratie, het ontwerpen, onderhouden van contact met je klanten, bedenk het maar, het is heel veel. Ik liep soms over.’

Foto:  jetskeamijs.com

IS DAAR NU EEN BEPAALDE RUST IN GEKOMEN?

‘Ja zeker, mijn oma zei toen al: “geef deze zaak nu maar vijf jaar en dan kan je pas spreken van een zaak”. Ja, ik kan nu leven van mijn vak. Rijk zal ik niet worden van deze zaak, maar zo is het goed. Ik blijf vierkant achter mijn filosofie staan, en dat als mensen komen dan ben ik ook degene waarvoor ze komen, voor mijn stijl en persoonlijke aanpak en unieke visie.'

JA, DAT ZEG JE NU, WAT IS JOUW VISIE VOOR DIT WERK?

‘Mijn visie is dat niets persoonlijker is aan materiele bezit dan een juweel. Kleding is al een enorme uiting van je persoonlijkheid, maar een juweel heb je meestal je hele leven en zo’n juweel draag je meestal elke dag. Dat zegt dus echt wel wat over jou en dat het een verlengde van je persoonlijkheid is. Het is een enorm persoonlijke uiting, maar heeft ook een enorme emotionele betekenis. Die is vaak gigantisch groot. Dat is mijn uitgangspunt, en met dit weten werk ik en ga ik integer  om met wat men met mij deelt om zo tot een passend ontwerp en materiaalkeuze te komen, dit is een reisje  dat ik samen met de klant maak. De diepgang, wat een juweel betekent of vertegenwoordigt. Ook wat voor een kracht het geeft als je het draagt en wat het dan bijdraagt aan jouw persoonlijkheid, wie je bent. Dit is de kern van waaruit ik creëer.'

HOE GEEF JIJ UITING AAN DEZE VISIE?

‘Wat ik doe, is dat ik met een stuk energie werk, die ik voel bij mensen, die mij een opdracht geven. Ik praat letterlijk ook eerst een poos met mensen en niet alleen het gevoel, wat ze bij mij oproepen, maar ook de communicatie tussen ons, geeft mij een beeld, wat ze bedoelen. In die wisselwerking tussen mij en de klant komt dan het juweelontwerp uitrollen waarna ik het juweel ook eigenhandig ga vervaardigen. Ik krijg dan ook echt beelden van welke steensoort ik moet gebruiken, maar ook de vormgeving, zie ik voor mij, die goed bij de klant zal passen. Dat vormt zich in mijn hoofd, dat werk ik uit en teken het. Eigenlijk is het ook magie en zo blijkt dat wat ik teken ook altijd klopt. Zo werk ik voor een groot gedeelte in het ongeziene, in het voelen van de energie van iemand. Zo werk ik ook met de vergeten krachten van edelstenen bijvoorbeeld, die bij mij doorkomen, ik heb daar niet in geleerd, maar de kennis komt vanzelf bij mij boven. Een passender juweel kan je niet hebben. Ik maak echt een ziel-juweel, dat jouw blauwdruk is als ziel in jou als mens voor nu. Zo werk ik met het potentieel van iemand. Er zit dan ook heel veel stilte, liefde en toewijding in. Ik doe dit echt, vanuit mijn hart, omdat het mijn wens is, dat iemand ook zijn eigen potentieel kan leven en oppakt en dat iemand zich gesterkt voelt hierin bij het dragen van haar/zijn juweel, het juweel is de reflectie van wat die persoon van binnen echt is, een herinnering aan jouw eigen unieke schoonheid, licht en kracht. Eigenlijk dat iemand ermee in contact komt en er  dan ook gehoor aan geeft. Dat wij allen als sterren stralen, zoals we bedoeld zijn.’

DIT GEEFT WEL EEN HEEL NIEUWE KIJK OP JUWELEN

‘Mijn bijdrage is dan, dat ik dit mag doen in de vorm van: “ik geef jou jouw juweel, je wordt bekroond, maar je bekroont ook jezelf met de investering, die je nu voor jezelf doet. Dat is het juweel dat je nu aanschaft. Dit heeft dan niets te maken met een hebbedingetje,  dat ik maak.” Zo in de diepgaande betekenis en werkelijke ook energetische waarde van de materialen kunnen wij ook omgaan met materie en met juwelen. En ja, ik werk met de mooiste materialen, zoals diamant, goud, platina, enz., maar nooit vanuit die hebberigheid. Ook al is dat nu wel heel erg in die hoek terecht gekomen, sterker nog, één van mijn missies is om het uit die hoek te halen. Want op deze manier is de kracht van deze materialen besmeurd naar iets oppervlakkigs en alleen uiterlijk vertoon, in plaats van een verlengde van jouw expressie van je binnenste als mens. Het gaat dan alleen nog maar om geld, aanzien, wat je bent, maar daar zit het niet in. Het gaat juist om de energie, die de materialen uitstralen. ‘Wat neem je tot je? Drink je koffie of water, heb je een kiezelsteen of een diamant?’ Dit is niet een spirituele vraag, maar realiteit, waarin mensen het wel als vaag willen wegzetten, maar er is niets vaags aan. Dat is de boodschap, die ik echt wil doorgeven.’

• Foto:  jetskeamijs.com
•  
• ADVIES:
• Het is eigenlijk heel simpel, stop met al je vragen: “hoe dan?, wat dan?, wanneer dan?”, stop daarmee. Begin met de vraag: “waar word ik nou echt gelukkig van. Wat vind ik fijn om te doen”? Want in de dingen, die je fijn vindt om te doen, ben je meestal ook goed in. Daar wil je ook moeite voor doen en daarin wil je je ook verbeteren. Door deze drive en passie vind je de kracht die nodig is om je droom te volgen.
•  
• Luister naar jezelf, wat is jouw potentieel. Dan volgt de rest van logisch stappen vanzelf. Vertrouw hier op.

 

• Ga dan kijken, wat je opties zijn, hoe je je passie uitwerken kan. Ga ook goed kijken, wat jij leuk vindt en blijf kijken, waar dan je vorm om die invulling te geven duidelijk wordt. Zo bouw je je naar je uiteindelijke beroep of ondernemerschap toe.

 

• Geloof dan zo in jezelf, ga in dat diepe en ga het gewoon doen. Voel je geïnspireerd. Het initiatief komt altijd uit jezelf. Je moet wel innovatief , flexibel en oplossingsgericht zijn. Juist op het goede moment durven bij te sturen, als het toch niet goed gaat, ook dat dan durven. 
•  
• Voorbeeld is wel mijn branche: ik heb een vak met een luxe product. Niet het eerste waar je naar toe gaat als levensbehoefte. Zo doe ik alleen maar mijn eigen ontwerpen, ik heb niets standaard van een juwelier, geen klokjes, e.d. Ook doe ik geen reparaties. Het is allemaal mijn stijl, het is een uitgesproken product. Je vindt het mooi of niet mooi. Dit is zo uiterst ingewikkeld. Dus durf het aan, als ik het kan in deze modus, dan kan jij het ook.

Roëlle Tolen  - Goudsmid en Juweelontwerpster -   ROËLLE 24 Vrijheidslaan 92 1078 PS Amsterdam Tel: (020) 66 45 977 Website: www.roelle24.com Mail: info [at] roelle24.com