INTERVIEW met Marjanne Boots, Verpleegkundige niveau-4 - M. BOOTS

 

Tijdens de Covid-periode zaten de meeste mensen vanwege alle beperkingen

  min of meer thuis.

Ik ging juist in die tijd een enorm drukke periode in.

Even dacht ik, dat ik ook wel rustig thuis wilde werken,

maar nee,

 ik voelde toch van binnenuit dat mijn plicht

om te zorgen mij harder riep. 

Marjanne Boots (1968), geboren in Friesland, is al van  jongs af aan een zorgverlener. Vanaf haar 17 jaar is ze  in een verpleegtehuis gaan werken. In eerste instantie was ze toen nog zoekende naar wat ze wilde. Al tijdens de opleiding in het verpleegtehuis bleek deze weg toch iets te zijn, waarvoor ze écht wilde gaan. In dat verpleegtehuis in Wolvega in Friesland heeft ze haar opleiding intern gedaan. Ondanks de intense heimwee en verlegenheid, kon ze zich uiteindelijk wel staande houden. Ze wist gewoon van binnenuit eigenlijk al, dat ze dit wilde gaan doen. Nu is Marjanne, na jarenlange ervaring bij verschillende verpleegtehuizen en werkend in de wijk, zelfstandig verpleegkundige, waar mensen naar uitkijken als ze komt. Haar blijheid en opgeruimdheid als ze binnen komt, maakt haar drempelloos naar de mensen, die zij vanuit haar oprechtheid komt helpen en verzorgen. Ze ís een hulpverlener en ze praat daar niet over als haar wérk. Een heel intens gesprek met en vrouw, die je een inzage geeft in het delicate werk met mensen, die vaak zo afhankelijk en hulpbehoevend zijn. Maar die ook de warmte en de troost willen voelen ván die hulp. Die kan Marjanne hen geven. Dat bleek wel uit het gesprek. 

WAT GING JE NA DE OPLEIDING DOEN, NADAT JE DIE INTERN GEVOLGD HAD?

‘Nadat ik mijn diploma had gehaald, werd er juist op dat moment besloten om alle gediplomeerden in dat tehuis verplicht maar 80% te laten werken. De reden hiervoor was dat het verpleeghuis ging privatiseren Ik was toen net 21 jaar en vond dat grote onzin, ik wilde gewoon fulltime werken. Als zorgverlener verdien je toch al niet zoveel. Dus ik ben mij in 1990 gaan aanmelden voor een Z-opleiding als Z-verpleegkundige. Dat heette toen nog zo. Ik werd destijds aangenomen bij SEIN op  De Cruquiushoeve in Heemstede. Dat is een expertisecentrum voor epilepsie, mensen met een geestelijke beperking en slaapgeneeskunde. Daar ben ik mijn opleiding begonnen en heb daar toen 18 jaar gewerkt.’

DAT IS EEN HELE LANGE TIJD BIJ DEZELFDE INSTELLING?

‘Ja, voor mijzelf voelt het een beetje alsof ik daar ben blijven hangen. Maar in die periode leerde ik precies mijn man kennen en heb ik twee kinderen gekregen. Mijn accent lag gewoon toen niet alleen op het maken van een carrière, maar ook bij het opbouwen van mijn leven en gezin. Mijn man en ik hadden in die tijd allebei wisselende diensten, hij in de beveiliging en in de zorg. Zo wisselden wij elkaar heel veel af voor het gezin. Dit was onze manier om de jaren met onze opgroeiende kinderen door te komen. Dat werkte heel goed.’

WAT DEED JE NA DIE 18 JAAR BIJ ‘SEIN’?

‘Toen ik in die tijd hoogzwanger werd van mijn derde kind, kreeg ik best wel problemen met mijn toenmalige manager. Ik werkte in die tijd in de flexpool en op vaste dagen. Ik moest namelijk als ik terugkwam van mijn zwangerschap weer flexibele tijden gaan werken. Hoewel ik altijd juist met vaste tijden had gewerkt. Precies in die tijd opende mijn man net een franchise winkel, een kaas- en delicatessenzaak. Dus ineens weer flexibel werken met drie kinderen en een man, die net een nieuwe zaak geopend had, was gewoon niet mogelijk te regelen. Ik ben toen gestopt bij SEIN. Maar ja, wat nu? Ik bedacht mij toen, wat moet ik dan nú gaan doen? Als ik nu weer ga werken moet ik sowieso eerst oppas vinden, dus misschien kan ik dan beter zelf gastouder worden. Dat kon ik wel goed met mijn gezin regelen. Zo ben wel vijf jaar als ZZP-er, gastouder geweest.’

DAT WAS WEL EVEN EEN OMSCHAKELING, VAN WAT JE DEED?

‘Ja, precies, en na een  korte periode wilde ik dus toch ook wel weer in de Zorg werken. Via een advertentie, die ik toevallig las, heb ik werk gevonden, naast mijn werk als gastouder. Dat was in de wijk in Nieuw-Vennep. Dat was ook dichter in de buurt dan SEIN, dit werk is vlakbij, waar ik ook woon.’

WAT IS ‘IN DE WIJK’ WERKEN?

‘Dat is thuiszorg. Nu is dat juist de huishouding, maar toentertijd was dat de verpleging en de verzorging thuis. Wij verzorgen de wijkverpleging, dat heet in ‘de wijk’ werken.’

DOORDAT JE TOCH WEER OOK DE ZORG IN WILDE, HAD JE DUS TWEE BANEN?

‘Ja, mijn jongste is in 2007 geboren en in 2009 ben ik daar gaan werken. Ik deed daar eerst wel alleen de late diensten als oproepkracht voor de thuiszorg. Later werd mij gevraagd, doordat ik zoveel ervaring en opleiding had, om toch gewoon fulltime te gaan werken Tot die tijd werkte ik ook nog steeds als gastouder. Ik had inderdaad toen twee banen, dat was wel heftig naast mijn gezin. Maar toen ik daar fulltime kon werken, ben ik met het werk als gastouder gestopt. Dat kostte mij best wel veel moeite, daar ik het erg moeilijk vond om afscheid van mijn gastkindjes te nemen.'

HOE IS DAT VERDER VERLOPEN OM TE GAAN WERKEN IN DE WIJK?

‘Ik heb op een gegeven moment een opleiding voor verpleegkundige gedaan. De reden dat ik de opleiding Verpleegkundige wilde volgen was omdat ik het gevoel had dat ik stilstond in mijn werk. Ik wilde mij weer verder gaan ontwikkelen. Ondertussen wilde ik inderdaad meer uren werken om te zorgen dat er meer inkomsten waren. Ik wilde toch meer werken, maar dat lukte daar niet. Het werk in de wijk is een beetje hollen of stilstaan. Zolang je veel cliënten krijgt toebedeeld  loop je vaak te rennen en te vliegen, maar de periodes waarin het cliëntenbestand naar beneden gaat moet je echt buffelen om aan je uren te komen. Dus het was niet mogelijk om binnen dit systeem meer te gaan werken.’

WAT HEB JE TOEN BESLOTEN, OM DAT PROBLEEM OM VOLDOENDE UREN TE WERKEN, OP TE LOSSEN?

‘Ik had een collega, die was wél al ZZP-er, maar in de ongecontracteerde Zorg. Dat betekent gewoon bij mensen thuis of via een PGB, Persoons Gebonden Budget, of via het Ziekenfonds. Dit houdt in dat je de zorguren bij het ziekenfonds van de cliënt declareert. Het ziekenfonds maakt dit dan over naar je cliënt welke mij daarvan weer moest betalen . Dat was het moment, dat ik dat ook wel wilde bekijken of dat wat voor mij was en hoe dat precies werkt. Op dat moment ben ik begonnen via die collega met drie cliënten als zelfstandige. Het was een heel klein team, zodat wij elkaar ook afwisselden.’

HOE BEVIEL DAT OM ALS ZZP-ER TE WERKEN EN NIET MEER IN LOONDIENST?

‘Ik vond het eigenlijk best wel een heel gedoe en omslachtig, voordat je eindelijk via een PGB of Sociale Verzekerings Bank betaald krijgt. De SVB betaalt de PGB pas uit aan de zorgverlener, nadat de cliënt een handtekening heeft gezet voor goedkeuring gewerkte uren. Je moest zoveel formulieren invullen, opsturen en afwachten en dat kostte  mij eigenlijk ook te veel werkuren . Ik had vaak in de ochtend drie cliënten van mezelf en daarna in de avond nog een late dienst in loondienst, erachteraan. Ik had mijn vaste baan nog niet gelijk opgegeven. Het was eerst echt nog even kijken of het wel wat voor mij was. En na deze ervaring, had ik zoiets van, dat het ook gemakkelijker moest kunnen om als zelfstandige te gaan werken. Voor mij was het nog echt aftasten naast mijn vaste baan, wat mogelijk was.’

WAAROM BEN JE NIET GELIJK HELEMAAL ZZP-ER GEWORDEN?

‘Ik wilde natuurlijk financieel geen risico lopen. Ik vond die stap naar zelfstandigheid best wel eng. Zeker in mijn situatie, waar mijn man ziek was geworden en ook nog eens was afgekeurd. Hij had net voor ruim een jaar een franchisezaak gekocht, die gelukkig kon worden terug verkocht, maar dat maakte het best wel allemaal heel eng en onzeker om je zomaar in het diepe te gooien. Zo heb ik dus nog wel een poosje op twee ‘pijlers’ gewerkt.’

WANNEER KWAM ER HET BESLUIT OM TOCH HELEMAAL ZELFSTANDIG TE WORDEN?

‘Op een gegeven moment kwam ik op Facebook in contact met twee zusjes, die een eigen bemiddelingsbureau in Hoofddorp hadden opgestart. Via dat bureau heb ik toen in een verpleegtehuis in Hoofddorp, waar ik ook woon, via hen gewerkt. Totdat zij er plots mee stopte. Al mijn klussen waren natuurlijk ook gelijk weg. Niet echt een ideale situatie. Maar ook toen nog had ik daarnaast nog steeds mijn vaste baan. Dus het was voor mij ook niet zo dramatisch. Ik besefte toen wel dat ik op deze manier geen financieel risico wilde lopen.’

WAT WAS JE EERSTE ECHTE GROTE STAP?

‘Heel toevallig werd ik gebeld door iemand, van DYTTER, die mij via LinkedIn had gevonden of ik voor hem wilde werken. DYTTER is een online platform dat zorgorganisaties en zelfstandig zorgverleners matcht. Eigenlijk ben ik altijd wel voor iets nieuws in, dus ik stond wel voor die uitnodiging open. En zo heb ik eerst een paar diensten voor DYTTER gedaan, maar nog steeds met mijn vaste baan, waar ik nog altijd 24 uur met alle diensten van ochtend tot en met de avonddiensten mijn werk in de wijk deed. Ik werkte eigenlijk best wel heel veel.’

HOE WERKTE  DIE SAMENWERKING MET ‘DYTTER’ UITEINDELIJK?

‘Toen ik daar kwam, waren ze net met drie à vier man van start gegaan. Het was nog een heel klein bedrijf, dat zich wel steeds meer aan het uitbreiden was.  Het bleek voor mij ook het gemakkelijkst om klussen te krijgen  via een bemiddelingsbureau. Zij doen er heel veel via een App op je telefoon. Als je via je account je beschikbaarheid doorgeeft, wordt er via een planner gekeken, wie er dan kan werken, zowel waar als wanneer. Zo kom ik nu aan mijn klussen en ben nu ook volledig ZZP-er geworden.’

HOE ONTSTAAT NU HET CONTACT MET DE CLIËNTEN EN JOU?

‘In principe werkt het zo, dat ik via mijn  account gematcht word via een planner bij een instelling of een cliënt. Ik toets mijn dagen in en ik geef mijn beschikbaarheid door, waarop ik kan werken en de planner kan zien wat hij nodig heeft aan zorgverleners, zoals bijvoorbeeld een verpleegkundige en kijkt dan   gelijk ook naar de tijden. Zo rollen bij de planner alle verpleegkundigen, die bij DYTTER  zijn aangesloten, eruit. Kennen ze je al goed, dan word je ook eerder gevraagd. Zo ben ik bijvoorbeeld in de Buitenhof in Buitenveldert via Cordaan komen werken. Daarvoor werkte ik ook al in de wijk in Amsterdam. Voordat ik in de Buitenhof kwam, werkte ik alleen maar in de wijk in Amsterdam. Wel in veel verschillende teams.’

NU HEB JE ECHT JE PLEK GEVONDEN?

‘Ja, zeker ik werk nu op een COVID-unit. Toen deze units ontstonden, werd er gevraagd wie daar voor een bepaalde tijd  zou willen werken. Ik bedacht mij toen gelijk: “het is gewoon een hele rare tijd nu’”. Ik wist gevoelsmatig meteen dat ik hieraan een steentje wilde bijdragen.’

DIE COVID-UNIT, WAAR JE NU WERKT, VIND JE DAT NIET HEEL RISICOVOL?

‘Nee, ik heb altijd de visie gehad, als je goed oplet, dan kan je heel veel voorkomen. De meeste van mijn collega’s hebben corona gekregen in de privésfeer en niet zo zeer op het werk. Daar moet je alleen wel heel goed de regels aanhouden en volgen, dan is het risico eigenlijk maar heel klein.'

HOE LANG HEB JE DAAR NU GEWERKT?

‘Een aantal van die Covid-units is  al gesloten. De Buitenhof, waar ik nu werk, heeft besloten nog zeker twee maanden open te blijven. De collega, welke coördinerend verpleegkundige was, is op een andere afdeling als teamleider gestart. Toen werd ik gevraagd of ik coördinerend verpleegkundige op de covid-unit wilde worden voor de resterende tijd dat deze nog open is, tot 1 augustus.  Dat voelt voor mij als een bevestiging, dat is echt heel leuk. Ik had gezegd, als jullie denken dat ik dat kan, dan  ga ik het ook doen.’

WAT IS JOUW VISIE OM IN DE ZORG TE WERKEN?

‘Hoewel ik best perioden heb gekend, dat ik het allemaal heel erg zat was, keek ik om mij heen en zag dat ik toch niets liever deed, dan dit werk in de zorg. Ik vind het werk echt onwijs leuk. Vooral het contact van zo dichtbij met mensen. Dit werk is het gewoon voor mij.’

NU BEN DUS 100% ZZP-ER, HOE BEVALT DAT?

‘Wat ik nu zo fijn vind om zelfstandig te werken is, dat je nu veel meer zelf in de hand hebt, hoe lang je bijvoorbeeld bij iemand blijft of niet wilt blijven. Ik werk nu zelfs meer, dan toen ik in loondienst was en met veel meer plezier.’

HOE GA JE MET CONFLICTEN OM ALS DIE ZICH VOORDOEN BIJ CLIËNTEN?

‘Eigenlijk heb ik helemaal geen conflicten gekend met cliënten. Eigenlijk alleen maar waardering, vooral als je bij sommigen laat komt, omdat het rooster zo in elkaar zit en je dan wat langer bij hen blijft. Juist omdat zij zo lang hebben moeten wachten, wordt dat zó gewaardeerd. Wanneer ik van te voren weet, dat ik later kom, dan de cliënt gewend is, dan bel ik altijd even. Mensen waarderen dat ook altijd heel erg. Dan weten ze waar ze aan toe zijn. Juist dat menselijke contact door een extra praatje, dat is die meerwaarde voor de cliënt. Zo had ik een heel oude man in de zorg, die vond het altijd heel gezellig als ik een kopje koffie bleef drinken. Dat kan je echt niet overal gaan doen, dat werkt niet. Dat kon ik alleen maar voor hem doen, als ik hem als laatste op mijn lijst zette. Dat deed ik dan altijd op de zondagen, dat ik werkte. Dat vond hij prima. Zo zorgde hij er echt elke keer voor, hoe hij dat ook voor elkaar bokste boxte, dat er altijd iets lekkers bij de koffie was. Zo zaten wij samen steevast na hem te hebben verzorgd, heerlijk koffie met een gebakje te eten. Dat was ons geheimpje. Dit kan je echt niet bij elke cliënt gaan doen. Voor hem maakte ik een uitzondering.’

HOE ZIET NU JOUW GEMIDDELDE DAG ERUIT?

‘Als ik in de wijk werk, ga ik altijd met de auto. Mijn auto heeft een GPS en zo kan ik altijd  gemakkelijk alle adressen vinden. Ook kan ik dan alles gemakkelijker meenemen. Zo zorg ik er  altijd voor dat ik eerst zelf de rapportages en het zorgplan van de cliënt lees , waar ik naar toe ga. Niet alleen van het lijstje,  dat je krijgt bij het rooster. Nee, ik bereid me veel uitgebreider voor op de cliënten die ik bezoek.  Dan kan ik ook beter zelf rapporteren. En ik vind dat ik de juiste zorg behoor te leveren, dat kan als je je dossier kent. Maar toch blijft het altijd een beetje inschatten wat een cliënt gewend is, als je binnenkomt. Soms kan je echt niet vragen, hoe doen ze het bij jou? Dan begin ik vaak eerst met een algemeen inleidend praatje. Even eerst een geruststellend entree  om daarmee gelijk te kunnen inschatten wat er kan en niet kan. Dat vind ik altijd weer heel leuk om te doen, maar ik vind het elke keer ook weer heel spannend. Je weet soms echt niet, wat je tegenkomt als de deur opengaat. Net als in het echte leven. Zoals ik al gezegd heb, ik ben altijd in voor iets nieuws en dit werk is voor mij elke dag een nieuwe uitdaging.'

 

ADVIES:

• Je moet jezelf blijven ‘verkopen’, blijf altijd interesse tonen in je medemens en je cliënten. Niet willen haasten om zo snel mogelijk weer thuis te zijn, maar wees aardig en gezellig. Dat blijft als je weg bent gegaan hangen bij de mensen als een plezierige ervaring.
• Blijf je werk altijd met zorg doen.
• Wees betrouwbaar, kom op tijd, lever goede rapportages af.
• Je moet er echt voor willen gaan. En niet denken als ZZP-er kom ik alleen als het mij uitkomt, dat werkt niet. Ze moeten op je kunnen rekenen.

MARJANNE BOOTS Verpleegkundige – niveau 4 LinkedIn: Marjanne Boots